Çîroka min Çiyayên Şengalê ye -1

https://www.youtube.com/watch?v=INRB4fCJZmc

Şengal – Di 3’yê Tebaxa 2014’an de DAIŞ’ê, destpêkê ji aliyê Qibledê ve êrîşê Êzidiyan kir. Aliyê Qibledê nêzî Telafer, Baac û bi sedan gundên Ereban e. Di dema fermanê de DAIŞ’ê zêdetir di ser gundên Ereb re êrîşê Êzdiyan kir û di wan êrîşan de zirara herî zêde li aliyê Qibledê çêbû. Herêm ji aliyê civakên ku li Şengalê dijîn ve bi navê Şemal ango başûr, Qibled ango rojhilat tê binavkirin. Kesên ku li aliyê başûr ê çiyayê Şengalê yê Êzidî jê re dibêjin Şemal dijîn, piştî ku bûyeran dibihîzin dest bi tedbîran dikin wê demê lê gelek Êzidiyan ku bawer nedikirin dê DAIŞ heta Şemalê were, ketin destên DAIŞ’ê.

Gundê Hardan ê li Başûrê Şemalê, bi şêniya xwe ya hezar û 700’î di sala 1952’yan de hatiye avakirin. Li 3 aliyên Hardanê gundên Ereban hene. Hejmara zêde ya niştecihên Hardanê Êzidiyên ji Başûrê Kurdistanê ne, hinek ji wan jî ji bakur ji ber fermanan koçî Şengalê kirine. Ev gundî ji êla Merkha, Cuvakanî û Davuteyê ne.

Ên li Hardanê ji bo PDK’ê dixebitîn di nava fermanê de hatin hiştin

Piraniya gundên Hardanê beriya fermanê, bi pêşmergeyan re dixebitîn. Li gund piştî fermanê ji ber tirsa PDK’ê, hin kes bi Kasim Şeşo û Heyder Şeşo re dixebitin. Ev her du kes li herêmê di asta nûnerên PDK’ê de ne. Li gund 480 kes, di fermanê de dikevin destên DAIŞ’ê. Tevî ku çend sal derbas bûne jî hê aqubeta gelekan ji wan nayê zanîn. Tê zanîn ku ji nîvî zêdetirî kesên winda ne, bi PDK’ê re dixebitîn.

Qey tenê dayik bi êşên xwe koka xwe bera binê vê axê didin?

Riya ku diçe gundê Hardanê ji gundê Gir Şebek ê Ereban derbas dibe. Piştî derbasbûna ji gundê Gir Şebek, piştî riyeke kurt em digihîjin maleke rûxiyayî. Maleke xirabe ye. Li Gundê Şebekê her mal, dilê her dayikek, şîna fermana beriya heft salan çêbûye digre. Li Hardanê ji derveyî malên rûxuyayî, em rastî bêdengiya wekî mirinê tên. Saweke biçûk dikeve dilê me. Em di ber malên rûxiyayî re derbas dibin û dikevin nava gund. Piştî em ji van malan derbas dibin, çavên me bi sê jinên ku li ber deriyê bexçeyek rûniştî ne dikevin. Em berê xwe didin ba wan. Destpêkê em bi hestên xwe hev dinasin.

Ew dayik wisa bi êş xuya dikin ku em dibin şahidên rengê sor ê di çavên wan de. Dema em wan hembêz dikin, wekî ku êşek ji bedena wan digihîje bedena me. Gelo êşên li rûyê cîhanê tenê bi ser dayikan de dibarin? Qey tenê dayik bi êşan koka xwe bera binê vê axê didin?

Her sê dayik jî bi laçikên xwe yên spî, bi keziyên xwe yên ku li pişta serê xwe honane ve wekî ku fermana gundê Hardanê ji keziyên xwe bera ser dilê xwe dabin dixuyên. Her yekê ji wan destên xwe danîne ser dilê xwe, bîranînên di dilê xwe de diparêzin. Dibe ku her yek ji wan, bi destên zarokên xwe yên kuştî girtibin.

Tu li kîjan deriyê didî, dayikek çavên wê bi rondik dibînî

Leyle, Sêvê û Beybûn… Bi qasî navên xwe, bi awirên xwe yên xweş, wisa dinihêrin ku di şopa serpêhatiyên xwe de me ber bi paşerojê ve dibin. Bi qasî ku hemû cîhan ji mirovahiya xwe şerm bike mezin e êşa wan. Ji me pirsa çûyîna wir nakin. Tenê dibêjin “hûn bi xêr hatin, wekî ku hûn dostên me ne.”

Me xwe wisa nêzî wan hîs kir ku em nikarin pênase bikin loma hema zû me dest bi mijarê kir, me ji wan pirsî, “Li vir ferman rabû newisa?” Bi hev re wekî ku li benda vê pirsê bin, di cih de dilê xwe vekirin. Ketina dilê dayikan ji bo me pir giran bû.

Ji dayikan Sêvê, bi sê keç, şeş kur û hevjînê xwe ve di fermanê de dikevin destên DAIŞ’ê. Ew sê keçên wê û du kurên wê xilas dibin lê heta niha jî nizane hevjînê wê û çar kurên wê li ku ne. Dibêje; “Ez wan kurên xwe yên ku min bi keda mezin xwedî kirin dixwazim.

Ji malbata Beybûnê jî gelek kes dikevin destên DAIŞ’ê. Heft sal in tu agahî ji kurê xwe negirtiye. Ê Leyle jî du kurên wê, xwika wê û ji malbata wê gelek kes roja fermanê dikevin destên DAIŞ’ê. Leyle berê xwe dide me dibêje: “Hûn vî gundê Hardanê dibînin? Hûn li kîjan deriyê bidin, hûn ê dayikek çavên wê bi rondik bibînin.”

“Qîrîna keçên min, perdeya guhên min qetand”

Sêvê, ji bo tiştên dîtine dibêje; “Ji bo min gelek zor e. Ez nikarim tehemul bikim. Dema ku zarokên min birin, cîhan bi serê min de xirab bû. Li dibistaneke Telaferê hemû zarokên min, girtin û birin. Ez bi ser çokên xwe ve ketim erdê. Bi saetan min rûyê xwe da erda beton giriyam lê kela dilê min nesekinî, dilê min perçe perçe bû. Qîrîn û hawara keçên min perdeya guhên min qetandin. Hûn niha bedenên me dibînin lê dilê me perçe perçe ye, aramî di dilê me de nemaye, me riya xwe winda kiriye. Ez ê çi bibêjim êdî.”

Dema ku ew behsa êşa xwe dike, dayikên din jî bi gotinên Sêvê, ber bi demên borî ve diçin û tiştên jiyane tê bîra wan.

Ji mala Leyleyê dîtin û nihêrîna li Şengalê

Dayika Leyle dibêje “Gundê Hardanê roja fermanê çi dît divê her kes vê yekê bizanibe. Ez dixwazim biaxivim lê ne tenê ji bo xwe, ji bo hemû gudiyên Hardanê. Dixwazim li ser navê wan hemûyan biaxivim.” Piştî ku em bi xatir ji Sêvê û Beybûnê dixwazin, em bi Leyle re diçin mala wê. Leyle destpêkê me dibe serê banê mala xwe û ji wir malên zarokên xwe û yên gund ên rûxiyayî nîşanî me dide. Dûre berê xwe dide çiyayan û dibêje; “Hûn dizanin, van çiyayan Êzidî parastin. Ger Şengal nebe dê Êzidî jî tunebin lewre Êzidî koka xwe ji çiyayan digrin. Çavên her hêza cîhanê li çiyayê Şengalê ye lê bila her kes bizanibe, ev der ê me, dîroka me ye, em aydê vê derê ne û tu carî naterikînin.”

“Çîroka min wekî ya her kesê ye”

Leyle têkiliya Êzidiyan bi çiyayan re pir xwe penase dike. Em dikevin navberê jê re dibêjin “Em ê niha dest bi çîroka te bikin, çîroka gundê Hardanê. Bila navê çîrokê çi be?” Leyle bi tona dengekî bi biryar dibêje; “Bêguman bila navê çîroka min Çiyayê Şengalê be. Çîroka min a me hemûyan e. Ez êşên xwe ne tenê yên xwe dibînim, ev êşên hemû Êzidiyan in. Her Êzidî dema ku çîroka xwe vedibêje di rastiyê de behsa çîrok û serpêkahtiya hemû Êzidiyan dike û çîroka wan hemûyan yek e.”

Sibê: Leyla Celal li ser mezara ne

JÎNHA–  ROJBÎN DENÎZ